Πρώην Mozia

Mozia, ένα “αρχαιολογικό θαύμα” !

Venendo του Trapani, λίγο πριν φτάσετε σε Marsala, μεταξύ των χαμηλού υψομέτρου νησιά της λιμνοθάλασσας μόλις εμφανιζόταν, αν υπάρχει άμπωτη μπορείτε να περπατήσετε σε όλη την, επί της επιφανείας του ύδατος, οι λίγες εκατοντάδες μέτρα χωρίζουν από την ηπειρωτική χώρα Mothya; Διαφορετικά, σε, ένα σκάφος θα σας μεταφέρει στην άλλη πλευρά μέσα σε λίγα λεπτά. Μεγάλη περικύκλωσαν το νησί, από το νησί και από το νησί Santa Maria School, απέναντι από τα λευκά αλυκές της Marsala, Mozia είναι ένα μικρό φυσικό και αρχαιολογικό θαύμα: τμήματα των τοίχων, σκάλες, των οχυρώσεων έχουν φόντο τη θάλασσα και τα ύψη των άλλων νησιών; στην ακτή, η σιωπή διακόπτεται από τον αργό ρυθμό των κυμάτων των βράχων; η cothon, σπάνιο παράδειγμα τεχνητό λιμάνι Punic – η μόνη στην Σικελία -, ροές σέρνεται μεταξύ των τακτικών ογκόλιθους, στα άκρα των οποίων βρίσκονται σε απόσταση πράσινες κηλίδες αναμιγνύεται με αμμώδες έδαφος. Μια πλούσια και ισχυρή τοπίο, ούτε γλυκό ούτε ξινό, που περιέχει τα λείψανα μιας καρχηδονιακός πόλη ποτέ δεν ξαναχτίστηκε μετά τη λήξη της 397 ένα. Γ.

Πρόσκληση στη σύγχρονη San Pantaleo (από μια κοινότητα των μοναχών Basilian που είχε την έδρα της στο Μεσαίωνα), η αρχαία Mozia ιδρύθηκε από τους Φοίνικες της Τύρου γύρω από το τέλος του όγδοου αιώνα και απέκτησε εμπορική πλούτου, Επίσης, αποδέχεται σταδιακά άτομα ελληνικής καταγωγής και τον ξυλοδαρμό νόμισμα. Η ετυμολογία θα μπορούσε να σημαίνει “μύλος”, και στην πραγματικότητα φαίνεται ότι πήγε φημίζεται για την παραγωγή υφασμάτων βαμμένα με μωβ οστρακοειδή, που υπήρχαν σε αφθονία. Στον έκτο αιώνα, η επέκταση των Καρχηδονίων αυτοκρατορίας και η αντιπαλότητα με τις ελληνικές αποικίες οδήγησε Mothya για τη δημιουργία ενός συστήματος άμυνας που έγινε σταδιακά όλο και πιο σταθερή. Αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να αντέξουν την επίθεση του στρατού Διονύσιος των Συρακουσών, το ότι 397 πολιόρκησαν το νησί με ένα νέο όπλο, Καταπέλτης, ικανή να προβάλλει “βλήματα” α Lunga gittata. Απώλεια φοινικικό στόλο, παρά την ισχυρή άμυνα των κατοίκων, Mozia ήταν ισοπεδώθηκαν. Poco dopo χρόνο, οι Φοίνικες ανέκτησε το νησί, αλλά ποτέ δεν ξανάχτισαν την πόλη, μεταφορά επιζώντες σε κοντινές Lilibeo. Σήμερα ανήκει στο Ίδρυμα Whitaker, σε αυτούς 45 ha, δεν υπάρχει γωνιά που ψιθυρίζει πλούσιο και θλιβερά γεγονότα της. Il santuario in località Cappiddazzu, με τα ερείπια ενός τειχών συγκρότημα λατρείας; το αριστερό Tophet, ο ιερός χώρος, όπου οι Φοίνικες έβαλαν τις θυσίες τους προς τιμήν του Βάαλ και της Αστάρτης: περιέχει επτά στρώματα του λάρνακες με τα λείψανα των θυμάτων (στην εικόνα); βλέπουμε σήμερα ένα μέρος, διάσπαρτα χαλί, κολλήσει στα μισά του δρόμου στο έδαφος, με ένα μείγμα οίκτου και τρόμου σε ένα τελετουργικό για την οποία ο θάνατος φαίνεται να απολαμβάνουν μεγαλύτερο σεβασμό για τη ζωή. Και στη συνέχεια,, η Βουλή των Ψηφιδωτών; τα απομεινάρια ενός στούντιο αγγειοπλάστες, με πηγάδια και φούρνους για την κατασκευή των κεραμικών; μια αρχαϊκή νεκρόπολη, όταν τα πτώματα είχαν αποτεφρωθεί. Και, τέλος,, το πολύτιμο μουσείο αφιερωμένο στον Giuseppe Whitaker, η οποία διατηρεί, έναντι του άλλου, η πιο σημαντική συλλογή από έργα τέχνης του φοινικικού-Καρχηδονιακού Σικελία: βρίσκουμε μια υπέροχη ομάδα από πέτρα με δύο λιοντάρια επιτίθενται σε ταύρο; una celebre maschera ghignante, η πρώτη του είδους της που βρέθηκαν στη Σικελία, κατά την έννοια του αποτροπαϊκές; το πήλινο ειδώλιο με ένα ειδώλιο γυμνής, στολισμένο με περιδέραια και ζώνη, που φέρνει τα χέρια της το στήθος της, πιθανώς μια θεά της γονιμότητας; χωριά και επικόλληση Vitrea policroma, πληκτρολογήστε ελληνικά και τα ρωμαϊκά, Αστέρι Κηδεία, αναθηματικές επιγραφές, κηδεία, φυλαχτά, scarabei και bruciaprofumi. Το μάτι που περνά μπροστά από αυτά τα μικρά αριστουργήματα της χειροτεχνίας και της γεύσης, ακόμη και εκείνοι που είχαν μόνο μία καθημερινή χρήση, σταματά μπροστά από το διάσημο Νέοι κομψότητα του Mothya,(στην εικόνα) βρέθηκαν σε 79 κοντά στη βιομηχανική. Το’ una statua di marmo a grandezza naturale, αινιγματική αλλά σταθερή, e dal corpo atteggiato a spiccata sensualità; mancano le braccia, ma una mano è rimasta appoggiata al fianco e l’altro braccio era alzato a tenere, forse, un oggetto; la tunica, attillatissima, è di fitte pieghe, rese con morbida delicatezza. Auriga, sacerdote o magistrato, l’acconciatura dei capelli e la fascia sul petto ce ne sottolineano la nobiltà. La sua raffinatezza, quasi altezzosa, ci da l’idea della società di appartenenza. Opera di un maestro di V secolo, è simbolo raro – come sostiene Vincenzo Tusa – dell’incontro tra la civiltà greca e quella fenicio-punica.

Un faro della civiltà fenicia
Gli scavi nell’isola di Mozia hanno portato alla luce vari monumenti che sono di grande interesse per la conoscenza della civiltà fenicia e punica nel Mediterraneo. La città, fondata dai Fenici nell’VIII secolo a. C., era situata in una laguna ed era difesa da una cinta di mura e da una serie di torri e bastioni, che si ergevano intorno all’isola sulla riva del mare. Il baluardo più imponente era la Porta Nord, un complesso sistema difensivo costituito da due torrioni avanzati e all’interno da una triplice serie di porte a due luci. La Porta era collegata alla terraferma mediante una strada artificiale costruita su un argine, che attraversava la laguna e consentiva il traffico dei carri fino al vicino promontorio di Birgi. Un’altra porta urbica, detta Porta Sud, era affiancata da un canale fiancheggiato da banchine che conduceva al cothon. Questo era un bacino di carenaggio artificiale, di forma rettangolare (50 per 37 metri), ove i navigli in avaria venivano riparati. Simili impianti portuali sono stati scoperti a Cartagine e in Nord Africa.

Lungo le mura, sul lato nord dell’isola, si sono rinvenuti altri monumenti e rovine. Il ritrovamento più antico è la necropoli arcaica (VIII-VII secolo a. Γ), ove sono venute alla luce centinaia di sepolture a cremazione, con ricchi corredi composti di vasellame punico e protocorinzio, armi, gioielli, scarabei, κλπ.. Il primitivo nucleo urbano ove si istallarono i coloni fenici in questo periodo era situato su un’altura ove sorge l’attuale Museo. Στον έκτο αιώνα, quando la città si ampliò e vennero costruite le mura di cinta, la vecchia necropoli fu abbandonata e una nuova venne impiantata a Birgi, ove erano praticate sia la cremazione che l’inumazione. Vicino alla necropoli arcaica era il tophet, un luogo di culto di origine semitica dedicato al dio Baal Hammon dove si svolgevano sacrifici umani. All’interno di questo recinto, oltre a un tempietto per il culto, c’era un campo di urne contenenti i resti di bambini appena nati o di animali insieme a centinaia di cippi e stele, talora decorati con scene, divinità e simboli del mondo punico. La via di Porta Nord portava a una piazza, o agorà, dove si ergeva un maestoso santuario a pianta tripartita detto Cappiddazzu, che nella sua forma originaria doveva avere una cornice a gola egizia. Nelle vicinanze c’erano due zone industriali, con botteghe e officine per la produzione della ceramica e della porpora. Una via anulare all’interno delle mura doveva separare i quartieri industriali situati alla periferia dal vero e proprio abitato, secondo un modello urbanistico di matrice orientale. Ma dell’impianto urbano e delle case di Mozia oggi poco sappiamo. Il tessuto viario doveva essere di forma ortogonale con blocchi di case distribuite lungo le arterie principali. Resta, infine, da ricordare la Casa dei Mosaici, il migliore esempio di abitazione finora scoperto, che secondo alcuni risale a un periodo posteriore alla storica distruzione del 397 ένα. Γ. La casa aveva una corte centrale con un portico ornato da capitelli dorici e da singolari mosaici a ciottoli bianchi e neri. La decorazione musiva presenta scene di lotta primordiale, in cui leoni e grifoni assalgono altri animali indifesi, secondo uno schema tanto caro all’arte del mondo semitico dell’antico Oriente.
Gioacchino Falsone

Testi tratti dalla brochure della Provincia di Trapani